فقط در ناملایمات است که فضایل انسان به اوج خود می رسد ، در غیاب باد ، یک توده پنبه

مانند یک قله کوه استوار است .

اشخاص را مانند « چای کیسه ای » در نظر بگیرید ، تا آنها را در

آب داغ نیندازید متوجه جوهر خود نمی شوند .

این جهان نیست که باید نظم بگیرد ، بلکه جهان عین نظم است . ما هستیم که باید خود را هماهنگ با این نظم کنیم .

ما سه چهارم از اصالت وجودی خود را به قیمت تشبیه شدن به دیگران از دست می دهیم !!

اگر بگویم خدایی وجود ندارد مانند این است که بگوییم فرهنگ لغات در اثر انفجار در یک چاپخانه پدید آمده است .

چون خواهی عاقل را از احمق باز شناسی با او سخن محال بگوی ، اگر قبول کرد بدان احمق است .